Ένα υπέροχο ποίημα της αγαπημένης φίλης μου, Μαρίας Χαιροπούλου!
Χθες το πρωί, τελειώνοντας τις δουλειές που χα στο κέντρο αποφάσισα να πάω για καφεδάκι λιγάκι πιο δυτικά από μένα! Στην θεά Μαρία όπως την λέω! Ήξερα πως αυτή η επίσκεψη δεν θα ταν σύντομη...κάθε φορά που πάω σε αυτό το κορίτσι, το γεμάτο δημιουργία, χάνω στην κυριολεξία την αίσθηση του χρόνου...
Μα τι τα θες...και ο χρόνος είναι κάτι σχετικό γι' αυτό δεν στεκόμαστε τόσο σ'αυτόν.
Λοιπόν χθες η Μαρία μου έδωσε να διαβάσω το ποίημα που θα αναρτήσω παρακάτω.
Όταν θα το διαβάσετε και σεις θα καταλάβετε την αλήθεια του και το πόσο γεμάτο από αγάπη είναι!
Ο ορισμός του έρωτα...
Δεν θα φλυαρήσω άλλο...καλή ανάγνωση!
ΕΚΕΙΝΟΣ
Ποια νομίζεις πως είσαι?
Ήρθες και είπες....είπες λόγια....
λόγια για μένα...σε μένα...
δεν με ξέρεις και έχεις λόγο...
Κράτα τα, δεν τα θέλω,
δεν θέλω κανέναν στις μυστικές σπηλιές μου...
Από κανένα, πόσο μάλλον από σένα...
μια άγνωστη...μια ξένη ..μια κλέφτρα..
Χόρτασα από λόγια,δεν τα θέλω..
να ησυχάσω θέλω..να ησυχάσω,ανήσυχα...
Και δεν ακούς, δεν βλέπεις, μ ενοχλείς...
Το εγώ σου, η αγάπη σου...
τι να την κάνω...? με πνίγεις...
μου παίρνεις τον αέρα...
θέλω να φύγεις...
να εξαφανιστείς...
Αυτό θέλω...
Να μην σε βλέπουν τα μάτια μου...
να μην σ ακούν τ αφτιά μου...
Ζήτησα την συντροφιά σου,
για ένα βράδυ...αυτό...
ούτε να μ αγαπήσεις..
ούτε να μ ερωτευτείς..
δικό σου πρόβλημα..
Τέλος..
ΕΚΕΙΝΗ
Είμαι αυτή που έντυσε έναν γυμνό έρωτα.
Αυτή που με την αδηφάγα πείνα της,
σου έβαλε ένα κάλυμμα για να σε προστατέψει,
αντί να σε καταβροχθίσει.
Αυτή που χτύπησε όλα τα βέλη πάνω της
και έβαλε το όριο της, μακριά σου.
Αυτή που κατάπιε τα λόγια της,για να σταθείς ελεύθερος.
Αυτή που έπνιξε το θέλω της, στην τρέλα.
Αυτή που μέσα σε μια απέραντη σιωπή,
αποκτούσε νόημα και ουσία.
Αυτή που ξύπνησες εκείνο το βράδυ.
Αυτή που σε μίσησε γι αυτό που της συνέβει,
και πάλι σ αγάπησε για τον ίδιο λόγο.
Αυτή που πόθησε,λάτρεψε το είναι σου,
μέσα στην παγερή του ταυτότητα.
Αυτή η άκαιρη.
Αυτή τέλος,
δεν θα την ξανά βρεις ποτέ.
ΔΥΟ ΤΡΕΛΟΙ...ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ..
Χθες το πρωί, τελειώνοντας τις δουλειές που χα στο κέντρο αποφάσισα να πάω για καφεδάκι λιγάκι πιο δυτικά από μένα! Στην θεά Μαρία όπως την λέω! Ήξερα πως αυτή η επίσκεψη δεν θα ταν σύντομη...κάθε φορά που πάω σε αυτό το κορίτσι, το γεμάτο δημιουργία, χάνω στην κυριολεξία την αίσθηση του χρόνου...
Μα τι τα θες...και ο χρόνος είναι κάτι σχετικό γι' αυτό δεν στεκόμαστε τόσο σ'αυτόν.
Λοιπόν χθες η Μαρία μου έδωσε να διαβάσω το ποίημα που θα αναρτήσω παρακάτω.
Όταν θα το διαβάσετε και σεις θα καταλάβετε την αλήθεια του και το πόσο γεμάτο από αγάπη είναι!
Ο ορισμός του έρωτα...
Δεν θα φλυαρήσω άλλο...καλή ανάγνωση!
ΕΚΕΙΝΟΣ
Ποια νομίζεις πως είσαι?
Ήρθες και είπες....είπες λόγια....
λόγια για μένα...σε μένα...
δεν με ξέρεις και έχεις λόγο...
Κράτα τα, δεν τα θέλω,
δεν θέλω κανέναν στις μυστικές σπηλιές μου...
Από κανένα, πόσο μάλλον από σένα...
μια άγνωστη...μια ξένη ..μια κλέφτρα..
Χόρτασα από λόγια,δεν τα θέλω..
να ησυχάσω θέλω..να ησυχάσω,ανήσυχα...
Και δεν ακούς, δεν βλέπεις, μ ενοχλείς...
Το εγώ σου, η αγάπη σου...
τι να την κάνω...? με πνίγεις...
μου παίρνεις τον αέρα...
θέλω να φύγεις...
να εξαφανιστείς...
Αυτό θέλω...
Να μην σε βλέπουν τα μάτια μου...
να μην σ ακούν τ αφτιά μου...
Ζήτησα την συντροφιά σου,
για ένα βράδυ...αυτό...
ούτε να μ αγαπήσεις..
ούτε να μ ερωτευτείς..
δικό σου πρόβλημα..
Τέλος..
ΕΚΕΙΝΗ
Είμαι αυτή που έντυσε έναν γυμνό έρωτα.
Αυτή που με την αδηφάγα πείνα της,
σου έβαλε ένα κάλυμμα για να σε προστατέψει,
αντί να σε καταβροχθίσει.
Αυτή που χτύπησε όλα τα βέλη πάνω της
και έβαλε το όριο της, μακριά σου.
Αυτή που κατάπιε τα λόγια της,για να σταθείς ελεύθερος.
Αυτή που έπνιξε το θέλω της, στην τρέλα.
Αυτή που μέσα σε μια απέραντη σιωπή,
αποκτούσε νόημα και ουσία.
Αυτή που ξύπνησες εκείνο το βράδυ.
Αυτή που σε μίσησε γι αυτό που της συνέβει,
και πάλι σ αγάπησε για τον ίδιο λόγο.
Αυτή που πόθησε,λάτρεψε το είναι σου,
μέσα στην παγερή του ταυτότητα.
Αυτή η άκαιρη.
Αυτή τέλος,
δεν θα την ξανά βρεις ποτέ.
ΔΥΟ ΤΡΕΛΟΙ...ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ..
Καλό σαββατόβραδο...
