Κάνε τον πόνο τέχνη!!!

Κάνε τον πόνο τέχνη- 'The Dad Project'

Τον λένε David. Είναι πατέρας και πεθαίνει. Η διάγνωση: καρκίνος. Μαθαίνοντας ότι σε μερικούς μήνες θα χάσει τον αγαπημένο μπαμπά της, η νεαρή φωτογράφος Briony Campbell παίρνει απόφαση που θα σημαδέψει την σχέση τους και θα τους φέρει πιο κοντά: η Briony θα είναι δίπλα του, με φωτογραφική στο χέρι, για να απαθανατίσει τις τελευταίες μέρες του. «The Dad Project» δεν είναι όμως μία ιστορία για τον θάνατο. Είναι ιστορία αγάπης για ένα σιωπηλό «αντίο» μεταξύ πατέρα και κόρης.

 

Ο φακός της Campbell δεν στρέφεται μόνο στην καθημερινότητα του μπαμπά της καθώς αυτός βρίσκεται στο σπίτι και στο νοσοκομείο. Με στόχο να εκφράσει τι αισθάνεται η ίδια ως κόρη κάνει μερικά αυτοπορτραίτα που μιλάνε από μόνα τους. Πόσο εύκολο είναι όμως να μετατρέπεις τον πόνο σε τέχνη, εκθέτοντας δημόσια μία τόσο προσωπική στιγμή; Και ποιος ο λόγος να το κάνεις; Στην ιστοσελίδα της η Briony Campbell υπογραμμίζει την αρχική αναποφασιστικότητά της να ξεκινήσει το «The Dad Project». Υπήρχε το ηθικό ζήτημα αν αυτό θα ήταν σωστό απέναντι στην οικογένειά της. Με την στήριξη του πατέρα της όμως παίρνει θάρρος να πραγματοποιήσει την ιδέα και «ενσαρκώνει» τον δύσκολο ρόλο της κόρης- φωτογράφου.

 

Στόχος του έργου, σύμφωνα με τη Βρετανίδα, ήταν να κάνει από τις άσχημες στιγμές όμορφες φωτογραφίες που εκπέμπουν γαλήνη και ησυχία. Ίσως αυτός ήταν ένας δημιουργικός και θετικός τρόπος να αντιμετωπίσει την κατάσταση και να ξεφύγει κάπως από την θλίψη που την έπνιγε.«Κάθε φορά που η σκέψη για τον καρκίνο βασάνιζε το μυαλό μου, τραβούσα φωτογραφίες. Αν δεν μπορούσα να κοιμηθώ, τραβούσα φωτογραφίες. Τραβούσα φωτογραφίες κι αυτό με έκανε ευτυχισμένη.» αναφέρει η Briony. Η τέχνη τελικά γιατρεύει και η δουλειά πάνω στο project φαίνεται πως έπαιξε τον ρόλο του αναισθητικού.

Παρά την πολύ προσωπική φύση του θέματος αυτής της φωτοϊστορίας, «The Dad Project» έχει τι να πει στο ευρύ κοινό. Η Briony Campbell βρήκε την δύναμη να μιλήσει μέσω του έργου της, ανοιχτά και ειλικρινά, για την απώλεια, κάτι για τον οποίο δεν ξέρουμε να μιλάμε. Γιατί; Διότι από μικρά έχουμε μάθει πως η ευτυχία είναι για να μοιράζεται, ενώ ο πόνος για να κρύβεται.

*Στον παππού μου Κ. που δεν φωτογράφισα.

Περισσότερες φωτογραφίες και το σχετικό βίντεο «Saying goodbye with my camera» δείτε στο site της Briony Campbell.

Κριστίνα Σλάβοβα
http://storybox.gr/index.php/culture/photography/151-kane-ton-pono-texnh-the-dad-project